Gebroken hart

Foto: Teo Mitte op Flickr.com.

Hoe genees ik een gebroken hart?
Mijn hele wereld is uit elkaar gevallen.
Hoe vind ik hoop in een gloednieuwe dag,
als degene van wie ik hou weg is?
Mijn geest stroomt over van herinneringen aan jou,
van alles wat we hebben gedeeld, alles wat we wisten.
Ik verlang naar je aanraking en je warme omhelzing,
de blik in je ogen, de glimlach op je gezicht.
Mijn dromen zijn gevuld met jouw zachte kus.
Ik word wakker en huil om alles wat ik mis.
Hoe kan ik een gebroken hart herstellen,
als mijn enige ware liefde en ik uit elkaar zijn?
Mijn hart weet alleen van jou te houden, het wil niet loslaten, wat moet ik doen?
Onze momenten samen waren kostbaar en weinig,
maar ik koesterde ze allemaal meer dan je wist.
Ik hou van je, mijn engel, en dat zal altijd zo blijven.
Ik hield toen van je en ik hou nog steeds van je.

Geen seizoenen meer

Foto: wilma HW61 op Flickr.com.

De lente waaide voorbij,

zoals ook de winter was voorbij gevroren.

Er leken geen seizoenen meer

sinds de herfst zijn twee opvolgers ontbladerde.

.

Het bleef koud, nat en kil

en de vijfde maand sukkelde van de kalender.

.

Zwangere wolken dreven eindeloos voorbij,

alsof de zon ophokplicht had gekregen.

Het weer leek niet meer van de grond te komen

met temperaturen onder vijftien graden.

.

De terrassen vochten met de politiek en plexiglas

als openluchtzwembaden voor mensen met kleren aan.

.

Het ging ooit wel weer goed komen,

als de staatsgreep van de herfst werd verslagen

door een leger van warmte en zonnestralen

en we vol nostalgie zouden terugdenken aan die eeuwige herfst.

.

Autisme Storm.

Zwarte vijvers

Het Zwart Meer in kanton Fribourg in Zwitserland. Foto: Thomas Mulchi op Flickr.com.

De zwarte vijvers lopen vol.

Gemene kikkers vragen tol.

Duistere, donkere dromen.

Een toekomst wil niet komen.

Omdat het verleden blijft plakken.

Aan kastelen waar toegangspoorten naar beneden zakken.

Met een guillotine in de achtertuin.

En het dagelijks overleven op vrolijk puin.

Omdat de leugen de waarheid is.

En de waarheid vervlogen, onzichtbaar gas.

Mijn ribben vervormen tot breekbaar vlas.

En geen adem blijft in mijn glas.

Een glas dat leger is dan half.

Een een hoofd drie kwart na elf.

De dagen zoeken, de weken roepen.

De sleur glijdt zonder kleur.

De melk roomt tot een rare geur.

Maar we zien niets meer in al het licht.

In genieten en leven als een valse plicht.

De omgeving moordt, de adem smoort.

De pijn vandaag, de hunker naar later.

Als het niet meer hoeft van meer en vaker.

Als wakker worden verdwijnt na slapen.

Als het niet meer kan en we alles achterlaten.

Autisme Storm.

Verjaardag

Foto: Giant_Schnauzer op Flickr.com.

Als de dromen geen jaren meer tellen.

En veranderingen niet langer de adem vertragen.

Wanneer het zoeken eindigt, waar het ontdekken start.

Dan begint het leven, waar de ouderdom stopt.

Autisme Storm.

Onder zwaluwenzang

Foto: Julie Stollery.

Eén zwaluw maakt nog geen zomer, net zo min als één mooie dag of korte tijd van gelukzaligheid iemand een gelukkig mens kunnen maken.

Aristoteles Aristoteles
Grieks filosoof 384 v.C. – 322 v.C.

.

Al dartelend als koorknapen in het malse gras

na de hoogmis in stoffig land van tabak en vlas,

onze lijven elkaar schurend, vuisten gebald,

spelend, verkennend, vergetend elke last.

.

In weeë rottende geur op vale grond,

waar beslist een vlaskapelletje stond,

konden wij vurig ravotten en slalommen rond

met ’n verdorven wolk tot binnen onze kont.

.

De dode eiergeur in schuren van roters

waar we speelden als verdorven koters

en hoorden die zang van laag en hoog

van zwaluwen voorspellend nat en droog.

.

Hoe klonk hun kwetterzang voorgoed voorbij

verloren vernederd, haasjes van moderne klei

hoe oogde hun vlucht een laatste zucht,

hun kreet al stervend in de blauwe lucht.

.

Daar waar de lome Leie ademde in vlas

liepen Wielsbeke en Harelbeke in de pas

kwam men wind- en watermolens tegen

en vroegen boeren intens om Gods regen.

.

Daar waar de zwaluwen eeuwig spelen

en boeren hun aalkarren tijdig legen,

zijn koorknapen een herinnering in vlasdroge vegen

en komt men hun wulpsheid nog zelden nog tegen.

Autisme Storm.

Ze verdween

Foto: Hans Polet.

Ze verdween

zoals alleen schoonmoeders kunnen verdwijnen

uit een witgekalkt huis aan die drukke steenweg

in een Oost-Vlaams Scheldedorp

waar ze ooit oud dacht te worden met de echtgenoot.

De tijd besliste er anders over.

De man had al een decennium de aarde verlaten,

tien jaar nadat hun volkscafé de laatste gasten ontving

en het huis werd gefacelift door een zoon en schoonzoon,

die zich genesteld hadden onder moeders paraplu.

Dat schoonmoeder naar de Emiraten moest reizen

om een West-Vlaming te ontmoeten, zou niemand geloven.

En zoals de radius vergrootte,

verruimde ook het blikveld van de schoonmoeder,

die het huis verliet om in een appartement te wonen,

honderden meters verder, een hele afstand,

om enkele bakstenen te herleggen, zowaar.

Autisme Storm.

Ontworteld

Foto: walter nuytemans op Flickr.com.

Ik leunde op het verleden

En mijn toekomst viel om

Ik likte mijn wonden

En verscheurde mijn verdriet

De wind kwam mij omhelzen

En ik beet in zijn hand

De boom zocht naar wortels

Maar die verdwenen heel gauw

Autisme Storm.

Maatje

Foto: Dieuwer Henstra op Flickr.com.

Mijn maatje

Mijn aapje

Mijn liefje

Mijn diefje

Als ik je nu omarmen mag

Krijg ik dan jou lach

Autisme Storm.

Hunk op een wasmachien

Foto: iozi.wasp op Flickr.com.

Hij had er al tien

Kaiback sokken in het wasmachien

Dus zat hij er maar op

Met zwarte haar, Roemeense kop

Ontdaan van bovengoed

Vol verwachting, vol van gloed

Op dat draaiende gedrocht

Nooit gehad, nooit zelf gekocht

Te wachten op de was

In zijn boxershort van vlas

Autisme Storm.

Dromen

Foto: яғ ★ design op Flickr.com.

Dromen van de dag

Dat wolken nog bewogen

En mij voortsleepten naar morgen

Toen de koffie nog heet werd gedronken

Zoeken naar de dag

Dat de bloemen nog kleurden

Door aan potlood hangende kinderen

Toen de klas nog een school met meester was

Vergeten die dag

Dat knuffelen nog mocht

Door lichamen te laven met wisselende contacten

Toen de wereld ons dorp was

Begraven die dag

Van bubbels in glazen

Onze agenda een bibliotheek

En we dansten op het ritme van de regen

Hoop op een dag

Dat we opnieuw lachen met nonkel Atsjoem

Vakantie weer reizen naar ver weg is

En muggen onze enige tegenpartij

Autisme Storm.