De lucht is prachtig blauw
boven dit veld van paardenbloemen.
Tot zaad vergaan ging ik er in liggen
en de zachte pluiszaden vlogen om me heen.
Ik ademde ze in
en ze vulden mijn longen.
Nu kan ik geen adem meer halen.
Ik ben aan het stikken
en het is zo mooi.
Autisme Storm.
Verloren in de sofa
Vermoord door amandelbloesems van van Gogh
Blauw behangpapier
Weerspiegelde in haar tranendal hier
Alleen
Sinds de lente uit de schilder verdween
Haar beminde rots van roze witte spekjes zoet
Gesloten doek
Dagen
Verdriet volwaardig geprint in statige 3D-lagen
Zinken
In de loopgraven van het leven zonder bunker
En zuchten
Om met wanhoop de longen te luchten
Autisme Storm.
Een hart van trouw
Of een hart van zou
Een hart in rouw
Of zo fier als een pauw
Een hart zo rouw
Of verdwijnen heel gauw
Een hart bont en blauw
Verloren in winterkou
Een hart vol berouw
Zonder hulplijn of touw
Een hart voor jou
Omdat ik van je hou
Autisme Storm.
Achtergelaten op een eiland groen zonder blauw
Neuzen in de lucht, eerder bruin dan grauw
Duizenden jaren staan ze te gluren
Ingedommeld verkleumd in de ochtenduren
Hun kale knikkers blakend in de middagzon
Vertwijfeld over lot en oorsprong
Gingen zij over velen hunner tong
Waar Pasen blijft duren
Zijn hun cloons eeuwige buren
Autisme Storm.
Met jou stekels en jou dodendans
Dook je op bij professor Van Ranst
Jij hyperseksuele nepgodin
Drong er opeens in
In onze wereld lief en klein
Bracht je ellende en deed pijn
Je was een gestoorde vrouw
En lustte ons allemaal rouw
Jou anorgasmie was een fobie
Jou killer instinct een fantasie
Voor jou stonden dokters als lakei
Speelden kinderen thuis met boetseerklei
Voelden wij ons klein in een grote rij
Als een Giel in monnikspij
De wereld werd opnieuw ons dorp
Een buurtwinkel op schouderworp
Om achten allen uit de deur
Even klappen tegen de ophoksleur
Onze helden niet langer op tv
Maar zorg en politie mijn idee
De professoren, labo en de rest
Doen nu zo wreed hun best
De middelen zijn duur en schaars
De patiënt nu groen dan paars
Lange dagen, lange uren
Krijgen het zwaar verduren
Vele handen, vele bedden
Moeten onze toekomst zetten
Helden in wit, groen en blauw
Helden man en vrouw
Helden zonder handleiding
Vechten voor een blijde tijding
Vechten voor u en ik
Vechten voor een knik
Om even op adem te komen
En waakzaam te blijven dromen
Onthoofden zij het gevaar
Maar de nymfomane blijft daar
Als een gestoorde psychopaat
Die maar niet rusten gaat
Autisme Storm.
Groene erwtjes
Blinkend van verlangen
Naar een andere wereld
Waar ze niet worden opgegeten
Door de wraakzuchtigen op aarde
Maar gedragen worden naar de hemel
Waar engelen hen meenemen
Naar een paradijs
Van blauw en groen
Maar vooral groen
Autisme Storm.
Verborgen tevoorschijn in het blauw
Van zee, hemel en visnet
Op het strand van Pamban
Waar ze nog vissen als ze leven
En leven als ze vissen
De Indira Gandhi brug toeristen verwelkomt voor een plaatje
Betonnen en ijzeren wegen samensmelten tot hun maatje
De gladde huiden de ruwe rotsen verbergen
Onder hun getaandheid en onder de blauwe zee
Verborgen het lijden van toen
De Shiva goden van Ramanathaswamy waren ingeslapen
En de Rameswaram cycloon langskwam om de trein te zoenen
Twee dagen voor Kerstmis om middernacht
Werd Dhanushkodi een spookstad in India
Waar mensen en treinen vergingen
Toen de staart van 1964 een slachtpartij beging
Autisme Storm.
De wind verloor zijn haren
Maar niet zijn streken
De winter stond voor de deur
Bonken zonder kloppen
Onder elke spleet
Een gespleten venijn
Die doet sidderen
Als de eerste keer
Verschrompelen als een oudje
En versmurfen tot blauw
De winter was binnen
De winter was buiten
De zomer zat in Ibiza
De herfst in Canada
En de lente nog
In moeders’ buik
Autisme Storm.
Uit de blauwe hemel
Blauwe regen
Alles blauw
Een blauw shirt
Blauwe kleuren die alles omvatten
Het blauw dat alle kleuren kleurt
Blauw water
Blauwe berg
Blauwe boom
Blauwe gedachten
Blauwe huid
Als een verafgoding
Een plaats voor aanbidding
Een blauwe God
De kleur van de hoop
Blinkende ogen
Binnen in mijzelf
Met de handen op het hart
Aanvaard ik de werkelijkheid
De waarheid
Ik open opnieuw de ogen
Bemin en aanschouw
Blauw
Autisme Storm.
In de kuil van het vasteland tussen hier en ginder.
Sliepen twintig tinten blauw.
Uitgelachen door een zeevogel en vlinder.
Ze noemden het de zee en iedereen was mee.
Het laatste Griekse eiland omarmde Kos.
De greep verzwakte en het Turkse Rijk was om de hoek.
De zee zweeg en pijnigde blauwe fronsen.
Een schreeuw van een eenzame vogel.
Melkwitte boten vergaten verder te varen.
De wind genoot van de Griekse siësta.
Streelde de groene punkharen van de palmen.
Een snelwandelende vogel schelde een kreet.
De take-off was sneller dan het verstommen van elke schreeuw.
Een groene tarmac van het hoteldak.
Een vluchtig onthaal voor raaf en nachtegaal.
Het andere vasteland lag verloren in een zee van mist zoals reeds tevoren.
De namiddagzee stapte voetje voor voetje.
Bedeesd en bevreesd.
Bang de sultan en de Griekse goden wakker te maken.
Alleen door het blauwe laken
Konden zeilboten verder geraken.
Verder van huis of dichter bij thuis.
De kapitein nog in vertwijfeling.
De golven in hun laatste swing.
De siësta die zijn zwanenzang aanving.
Autisme Storm.
Autisme Storm 