Tag: drukte

Stress

Foto: Paul op Flickr.com.

Het is met een ongelooflijke snelheid dat de duivels terugkeren

mijn lichaam verscheuren

duivels van stress, chaos, drukte, prikkels, overvolle agenda’s,

taken, verplichtingen, sociale bezigheden,

geleefd worden in plaats van te leven

doodgaan terwijl je leeft

door drukte en overprikkeling

de adem die drukt op de borstkas

bij elke in en uit

de prikkels die exploderen in het hoofd

tot een symfonie van pijnen en druk

Hoe je één minuut bent geland op Schiphol

en diezelfde minuut drukte, chaos en mensenmassa’s

overheersen en je brain glazuren met laagjes stress

die je dacht kwijt te kunnen raken ver weg

Maar ze zijn sneller dan jou thuis in jou hoofd

De vakantie sloopt je lichaam en geest

Het werk is de enige rustplek van regelmaat en orde

Afgesloten van die drukke buitenwereld

Waar iedereen zich druk maakt om iedereen

Links en rechts robbertjes vechten

Klimaatgekken hun eigen leugens geloven

Faits divers het nieuws overheersen

Dat gekleurder is dan een Van Gogh

Je zou voor minder je oor afsnijden

Om alles onder controle te krijgen

hebben we Whatsapp groepjes en elk

uur waarschuwingen op onze smartphone

Maar het liefst had je die achtergelaten

in Verweggistan

Met moeder drukte, vader stress

Ma modder maar weer aan

Pa prikkel maar verder tot je knettergek wordt

Een stroom die nooit stopt

Een agenda die nooit leeg komt te staan

Haasten en haasten om te onthaasten

Stressen en stressen om te ontstressen

Plannen en plannen om…

Waarom?

Autisme Storm.

Niets

Foto: Andrew Robertson op Flickr.com.

Niets. Dat is niet waar.

Er is iets. Een eindeloze stroom aan duisternis.

Een nooit eindigende stroom van perfect teruggetrokken momenten.

Het leven ‘leven’ zoals het nooit bedoeld was.

Ik leef het helemaal niet.

Ik zie het gewoon aan mij voorbijgaan.

Mijzelf verwijderen uit de drukte van het daglicht

en niets liever hebben dan helemaal niets willen.

Autisme Storm.

Wil jouw drukte niet

Kon ik maar ontsnappen

Aan de storm in de woestijn

Aan de drukte in een bos zonder bomen

Kon ik maar dromen zonder beelden

In een lege wereld

Zonder mensen die praten

Zonder raadsels en emoties

In een wereld die klein en eenvoudig bleef

In een dag die gewoon zweeg

Autisme Storm.

Opgesloten

Foto: Dylan J. Kurzawa.

De pijn om het verdriet

Dat jij niet ziet

Dat er altijd is

Gewis

Angst om niet alleen te kunnen zijn

Opgesloten in een voortrazende trein

Mensen als huilende wolven in de wind

IJzeren platen die schuren over het grind

De hunker naar een leeg glas

Toen alles stil en rustig was

Je stervende ziel dag na dag

Zij enkel horend hun beklag

De leegte van het bestaan exploderen

Doornvogels zonder pluim of veren

Levend begraven in hun drukte

Uit mijn eigen wereld weggerukt

Een laatste adem om te vluchten

Naar waar ze elkaar niet kusten

Autisme Storm.

Vol hoofd

Foto: Kyle Ruth.

De drukte om mij heen

Waar moet ik heen

Ik voel mij hier niet thuis

Ik voel mij een pels in de luis

Straaljagers vliegen in mijn hoofd

Van alle rust opeens beroofd

Voller dan volle melk

Laat gaan die kelk

Een racebaan, een rat race

Laat mij adem en space

Geef mij tijd

Zodat ik niet langer lijd

Laat mij gaan

Ik ga eraan

Ik wil rusten

Ik leef te bewust

Vol prikkels en vol hoofd

Ik wou dat je mij gelooft

Autisme Storm.

Mijn huis

Foto Robert Powers.

Ik mis het huis dat mijn thuis zou moeten zijn

Mijn werk, mijn routine en collega’s

Ik voel mij als een half jaar opgesloten

Elke dag lopen van ’s morgens tot ’s avonds

Bus af, bus op, bus af, bus op

Foto hier, foto daar

Als een walvis in een sardineblik

De voortdurende stress

Om te spoeden van hier naar daar

Van foto naar foto

De veel te drukke dag

Als een gevangene in Coconut Prison

Met handen en voeten vastgebonden

Gefolterd door de dagen

Waar maar geen eind aan wil komen

Kon ik maar terug gaan werken

Kon ik maar opnieuw naar huis

De drukte vergeten en mijn rust terugvinden

Ik zal blij zijn als we terug thuis zijn

Ik mis mijn dagelijks leven

Autisme Storm.

Zo verdomd alleen

Foto: FaHaD op Flickr.com

Ik ben samen, maar ik wil zo verdomd alleen zijn.

Alleen met mijzelf. Alleen met de wereld.

Weg van de racebaan van drukte, verplichtingen, poeha’s.

Mijn hoofd heeft een boksmatch gehad met vragen, onzekerheden.

De routine is opgeslokt door een groot vakantiemonster.

Het moeten weg gaan, het moeten zoeken en meenemen.

En de stress dat je dan toch iets vergeet en op je donder krijgt.

Weg uit mijn vertrouwde omgeving, mijn habitat.

Het voor mij bekende plaatje, mijn huis, gewoontes, werk.

Het aftellen is begonnen naar de dagelijkse gang van zaken.

De rust van de regelmaat en de planning.

Hoe bang ben ik weer?

Voor al het nieuwe, al het anders, al het onbekende.

Een weekend weg is als een stoorzender voor een radio.

Als een klap tegen je gezicht, de onzekerheid bonkt uit je hart.

Die marathon die je hebt gelopen voor je een voetstap zeg.

Een stap in het onbekende.

Ik ben doodop en de deur moet nog achter mij dicht.

De gevangenis zit aan de buitenkant.

Autisme Storm.

Foto: Camilla Nilsson.

Weer verandering

Weer verandering! Weer storm in mijn hoofd!

Nieuwe computer, nieuw behang, nieuwe dokter voor de voeten.

Waarom weer verandering? Waarom weer helemaal anders?

Ik ben het even beu. Ik wil ook dingen alleen doen. Rust en stilte in mijn hoofd. Weg tornado’s die alles mee zuigen in een draaikolf.

Ik wil een bureau thuis om aan te werken en te schrijven.

Tractor. Boem, boem. Weg zijn wij. Altijd weg, altijd reizen.

Bakstenen vallen uit de lucht. De muur is af en toch blijven bakstenen naar beneden komen.

Rode bakstenen. Mijn hoofd zit vol. Vol lawaai, drukte, veranderingen, geluiden. Weg is de stilte. De stilte van de woestijn.

Koekoek en roekoe. Ik wring hun nek nog eens om! Dit is geen uur om al wakker te zijn!

Deur open en dichtklappen van een auto. Starten van de auto, verder rijden.

Bonk, knots. Waarom maken autoportieren die ’s morgens dichtslaan altijd zo een hels kabaal?

Kabaal, lawaai. Lawaai, kabaal.

Vlucht naar voren.

Was morgen maar gisteren, dan zou ik vandaag gelukkig zijn.

Mijn hoofd zit vol. Weeral!

Zoals een pas getankte benzinetank in de zomer.

Zoals de Piper Alfa uit zijn voegen explodeerde.

Vol zoal zwart en dan nog zwarte dozen erbij.

De weg van stilte is zoek. Een verlaten eenzame weg versus een autostrade van indrukken en geluiden. Emoties en gevoelens als een zware last in een rugzak om mee te dragen.

De rugzak lijkt makkelijk van je af te gooien en dan strompel je opnieuw over een nieuwe rugzak. Vol met andere spullen waarvan je niet weet of ze van jou, jou buurman of iemand anders zijn.

Als die koekoek nog eens koekoek roept, zal ik wat kroepoek in zijn bed steken.

Vliegtuig weg met zorgen in de lucht of weg om weg te zijn? Als jaarlijkse of trimestriële verplichting. Die we dan met de nodige druk en poeha aan onszelf hebben opgelegd.

Mijn verhaal. Een ander verhaal. Ik ben anders. Maar laat me toch mijzelf zijn. Laat mij leven en mijn eigen ding doen.

Ik ben geen kleuter, geen klein kind. Ik heb ook een mening, interesses, ik wil ook mijzelf zijn en mij nuttig voelen in deze maatschappij.

De storm kan gaan liggen. De stilte kan terugkeren. Het zware hoofd zat weer zo vol. Vol-au-vent met koekoek. Dat zou misschien ook wel lekker zijn.

Autisme Storm.