
Twee vallende sterren
vervaagden in de duisternis
als een diepe zucht.
Ik wees ze je aan,
ogenblikken te laat.
Twee wensen,
allemaal voor mezelf.
En allebei waren ze
iets moois en geheims
over jou.
Autisme Storm.

Twee vallende sterren
vervaagden in de duisternis
als een diepe zucht.
Ik wees ze je aan,
ogenblikken te laat.
Twee wensen,
allemaal voor mezelf.
En allebei waren ze
iets moois en geheims
over jou.
Autisme Storm.

Niets. Dat is niet waar.
Er is iets. Een eindeloze stroom aan duisternis.
Een nooit eindigende stroom van perfect teruggetrokken momenten.
Het leven ‘leven’ zoals het nooit bedoeld was.
Ik leef het helemaal niet.
Ik zie het gewoon aan mij voorbijgaan.
Mijzelf verwijderen uit de drukte van het daglicht
en niets liever hebben dan helemaal niets willen.
Autisme Storm.