Als de wolken grijs en kil zijn
De bomen dor en dood
En het huis weent en schreeuwt
Om wat verloren lijkt
Weet dan dat een stille zucht
De wolken verdrijft
Een heldere druppel
De bomen betoverd
En een kleine kaars
Het huis weer leven geeft
Autisme Storm.
Reddeloos voelde ik jou ijzeren klauwen
Die mij onze ontmoeting deden berouwen
Verloren was elke uitkomst zo ik wou
Jij ging mij lusten, meer dan gauw
Verorberen dit, het enige voedsel, graag
Met snelle happen en dan weer traag
Bewegingsloos was ik verloren
Hemels vlees voor jou bekoren
Je tastte toe, beet na beet
Je drang zo groot, je adem heet
De duivel zond jou naar mij toe
Ik jou ontbijt, dat deed je goed
Mijn inbreng was geen brengen meer
Jou lichaamssappen een vloeibaar teer
Ik kwijnde weg
Jij deed geen zeg
De duivel zag, je deed ’t wel, je deed ’t goed
Zijn plannen smaakten dankbaar zoet
Mijn hoofd gingen tollen als een orkaan
Vertoefde daar, een andere waan
Ooit te leven, gans opnieuw
Zonder adem, zonder kieuw
Ik werd onzichtbaar, ik werd heel flou
Ik werd heel anders, ik weet niet hoe
Ik werd weer groen, grijs en rood
Ik werd weer leven en dan weer dood
Autisme Storm.
Mijn lichaam verwelkte tussen bebloemde lakens
De geest klauwend smachtend zijn eigen bakens
Een pop van klei liet mij bevriezen
Emotie en gevoelens samen wiezen
De gedachten dwaalden over het plafond
Waar vrijheid nog heerste en alles kon
Samen vermoeiende terreur
Met grijs als enige kleur
Ik dacht aan een alternatief
Een oprechte nachtelijke dief
Was het mijn minnaar of medespeler
Mijn lieve nar of zorgzame heler
Mijn lichaam verdween in de nacht
Waar iedereen wat anders dacht
En ik alleen kon cijferen in akkoorden
En acteren aan linkse bakboorden
Autisme Storm.
De tijd achtervolgt een rennende student naar een klaarstaande bus.
Zijn grijpgrage klauwen in de dikke mist slaan genadeloos toe.
Als kathedralen vechten de kantoorverlichting en straatlantaarns een verloren oorlog tegen de wurggreep van de ochtenddauw en de nevel die de carnavalstad gijzelen in de eerste uren van een woensdagochtend.
De trein geeuwt zich een weg vooruit. De koplampen net voldoende geopend om het juiste spoor te vinden. De pendelaars op weg om de week in twee te delen met een halfvol halfleeg gevoel in een met ontbijtgranen en ochtendboterhammen gevulde maag.
De vlucht naar voren, de haren naar achteren en de werktas in het midden. Potloodgrijze draden van mist en nevel hertekenen het desolate landschap in een winterslaap op een koele zomerochtend.
Autisme Storm.
Autisme Storm 