De dagelijkse beeldenstorm van een autist
Het zwarte goud
Toverde bitterheid op zijn tong
Zout tussen bubbels en benen
En een warme gloed tussen Adam’s appel
Die neerdaalde door tepels en dijen
Om te verdwijnen in een zure massa
Kolkend van verlangen naar meer
Om een hongerende dorst te stillen
In een mok van vertrouwen
In een gevoel van herkenning
En een opstoot van energie
Om de volgende minuut te halen
En het volgende uur hopelijk ook
Tot de zwarte geest is uitgewerkt
En schreeuwt om een nieuwe drug
Wanneer de donkere dagen komen toegekropen
En de zomer lang geleden al is gaan lopen
Zoeken wij naar het verdwenen licht
Naar een nuttige taak, een plicht
Maar vrijheid, simpel dom heeft de klauwen klaar
Het gaat weer slecht, ik voorspel het maar
Achtervolgt door donkere dagen
Hoor de massa zagen en klagen
Alsof het altijd winter wezen zal
Trappen wij telkens in die val
Ons humeur is slecht en vals
Maar het gaat beteren als…
Maar als dat duurt zo ontzettend lang
Zo opgesloten in een donkerkille hall
Kon ik maar lachen, kon ik maar zien
Kon ik maar leven bovendien
Maar geduld heb ik niet
Mijn hoofd een zwart vergiet
Straks red iemand mij uit dit tranendal
Als eindelijk die lente komen zal
Mijn hoofd zit vol
Als een kokosnoot
Die al vanbinnen geraspt is
Als hersenen die overstromen
In een kleverige, vloeibare massa
Indrukken, beelden, kleuren, geluiden
De structuur is zoek
De regelmaat is weg
De dagelijkse routine is dood
De taken zijn opdrachten
Verplicht sociaal zijn
Meegaand en meegezogen
In een spiraal van emoties
In een tornado van beelden
In een kakafonie van geluiden
Herrie aan de macht
Het hoofd voelt zwaar en vol
De oude dag roept mij toe
De nieuwe dag verslindt mij
Mijn regelmaat een bekende
Als een krokodil met gepoetste tanden
Ik slenter door drukke winkelstraten
Voor mijn ogen alleen spinnendraden
Ze kijken elkaar in de ogen aangenaam
Voor mij de hel, moet hier vandaan
Het gejoel van de kinderen horen ze niet
Ik hoor zelf de kleuren die niemand ziet
Voor mij was het heel banaal
Iedereen zoals ik dat is normaal
Maar ze begrijpen niet mijn angst, mijn verdriet
Omdat ik anders leef en voel, een eigen lied
Ben ik een alleenling, zonderling of nietmijnding
Omdat ik telkens te veel prikkels ving
En samen zo niet mijn ding
Geef mij mijn ruimte, geef mij tijd
En niet dat oordeel, dat verwijt
Autisme Storm 