Niets. Dat is niet waar.
Er is iets. Een eindeloze stroom aan duisternis.
Een nooit eindigende stroom van perfect teruggetrokken momenten.
Het leven ‘leven’ zoals het nooit bedoeld was.
Ik leef het helemaal niet.
Ik zie het gewoon aan mij voorbijgaan.
Mijzelf verwijderen uit de drukte van het daglicht
en niets liever hebben dan helemaal niets willen.
Autisme Storm.
Ik loop weer weg
Van de dag vandaag, terug naar gisteren
Om mijn blonde haren te laten wapperen
In windstille grijze straten
Weg van de wijze raad
De eigen waarheid achterna
Die mij een spiegel geeft met doornen
Als ik hulp zoek
Zoek ik naar jou die ik wegduw
Huil ik om jou glimlach
Bijt ik in de helpende hand
Terwijl mijn hersenen verkeerd kronkelen
Weg van jullie normaal
Dat mijn vreemde eend blijft
Mijn vijand nummer één
Ik wil niets
Niets dan jou
Niets dan gewoon
Niets is veel
Te veel voor een simpele duif
Die vliegt onder een oceaan
En lava spuwt over dromen
Voor de zandman slapen zal
Ik doe maar voort
Vandaag, één dag na gisteren
Voort de eigen weg
Weg van alles, dicht nabij
Met mijn eigen klei
Onwennig aan jou zij
Autisme Storm.
Ik verloor mijn weg
In een wereld die bleef stilstaan
In de leegte van het bestaan
Ik voelde mij klein en groot tegelijk
Wachtend tot er iets gebeuren zou
Maar alles kwam terug
Zonder helden, zonder winnaars
De vlakte bleef vlak
En de ene dag strompelde over de volgende
Tot de week weker werd
En de maand wachtte op maandagen
De wereld leek leeg
De hoofden vol
De mens bleef dwaas
En de bazen de baas
Niets zou veranderen, niets zou zijn
We bleven verweesd, we bleven klein
Autisme Storm.
Hunkerend naar de geur van regenwater
Om warmte en zon te verdrijven
uit hun verdroogde neusgaten
en door hitte verdampte lijven
Ze weten ze zweten niet meer
Ze moeten haast braken
Hun plassen doet zeer
Hun spieren die kraken
Zonnespinnen achtervolgen hun schaduw
De trage wissel van het seizoen
Zaagschubadders raspen zo sluw
Alleen muggen hier niets te doen
Als mestkevers laven aan nachtelijk vocht
Rozemarijn tegen spierpijn
Aloe koortswerend en water voor dorst
Nooit muggen, dat enige is fijn
In hoeken en kanten, ver afgelegen
Een kalme oase schittert zo luid
Voor nomaden een zegen
Een airco paleis met geitenhuid
Autisme Storm.
Waarop heb ik zolang gewacht?
Ik zou het moeten weten, mijn gedacht
Was het in de nacht of overdag?
Wie die mij dat zeggen kan?
Ik herinner mij iets, maar meestal niets
Het was op een woensdag of vrijdag misschien
Het wachten bleef duren
Het leken wel uren
En niets bewoog en niemand kwam
Tot men mij vond
Alleen en verward
Op het koertje voor het ouderenhuis
Autisme Storm.
Jij bent mijn leven. Voor jou zou ik alles geven.
Jij bent mijn dood. Voor jou ga ik door het rood.
Jij bent de hoop. Jij bent een pot stroop.
Jij bent mijn alles. Jij bent mijn niets.
Jij bent de ochtend en jij bent de avond.
Jij bent de draaikolk, mijn angst, mijn geluk.
De draai te veel en de bocht te weinig.
Autisme Storm.
Een orkaan van moleculen zweeft rond
Kleine partikels hoog boven in de lucht
Met een verschroeiende niets aflatende snelheid
Och zo klein, och zo snel, bliksemsnel
Twee atomen, punten, stippen aan het heelal
Eeuwig blijvend, eeuwig voort bewegend
Een snelheid, een intensiteit, een kracht nooit gezien
Piepkleine delen die zweven in de stroom
van een fluitketel, energie opwekkend, drijvend, vliegend,
storm en orkaan, snelheid
Verder dan wij kunnen zien met camera’s en telescopen
Meer licht, meer power en meer kracht dan wij in mensentaal kunnen benoemen
Het heelal miljarden keren groter dan wij ooit dachten
Duizend Columbussen nodig om het te ontdekken… ooit
Zo enorm, zo ledig en zo vol
Leeg en vol tegelijk
Zwart, kleurloos en in regenboog kleuren tegelijk
Jij mens kan niets zien
Hij God kan alles zien
Bestuurder van mens en natuur
Partikels, stofjes in het heelal
Met de afstandsbediening voor miljarden drones
Nee, het leven is niet eindig
Het begint pas als wij denken dat het stopt
Als de mens denkt dat het vijf voor twaalf is,
is het nog maar de eerste minuut van een nieuwe dag
We hebben nog niets gezien
Het is nog volstrekt donker en nacht
Het blauwe uur moet nog komen
Het is nog maar net naar bed gegaan
De schakering, de overgang tussen dag en nacht
of nacht en dag beter gezegd
Eén minuut na middernacht is het
Niet vijf voor twaalf
Als wij denken dat we dood gaan, dan het einde nabij is,
dat het afgelopen is, dat we onze keukelaar zetten,
zijn we nog primatuurtjes
Het leven begint pas als wij denken dat er geen leven meer is
Als we het einde denken te zien,
is het wachten op het licht na de tunnel
Als alles donker wordt, is het slechts een slaap
Als alles tot rust komt, is het louter pauze
Een knop ‘on hold’
Even uitademen
De stilte van één mini-seconde
En nog één
Als alles stil en donker wordt, als alles dood lijkt,
is het een stilstaand beeld op de tv,
de winterslaap van fauna, flora, een beer, de bloem, de boom, onszelf
Onze winterslaap gaat tot in het kleinste partikel,
de kleinste atoom, de kleinste cel van ons lichaam
De kern van onszelf, ons bestaan
Het lichaam is ons omhulsel
Zoals cichorei. Een ajuin. Alles verwelkt.
Alle schillen bevatten de kern van ons bestaan, ons wezen
Het karma vervat in de ziel
De pose tot de pauze
En na elke pauze het atoom
dat onze ziel bevat en dat opnieuw uitgroeit
tot een nieuw karma, een nieuw bestaan
Als we ons ontdoen van alle schillen,
vervellen we telkens tot het ene atoom
dat meer licht geeft dan alle sterren samen
Dat meer energie en kracht bevat dan de zwaarste atoombom
of vulkaanuitbarsting
Uit het niets zal alles ontstaan
Opnieuw en opnieuw
Elke atoom zal opnieuw zijn karma opbouwen
Als een lege batterij die in het stopcontact opnieuw tot leven komt
Er is geen einde aan het leven
De dood is enkel de transitie, de pauzeknop naar een ander leven
De trein die even stil staat
En toch weer verder bolt naar een nieuwe halte
Een nieuw landschap verkent en ontdekt en over de sporen weer tot leven komt
De sporen liggen er
De wissels van voordien bepalen onze volgende bestemming
Ons doel, onze reis
We sporen naar een nieuw leven, naar een nieuwe toekomst
Een nieuw karma verwelkomt ons
Hoe de partikels zweefden en quasi tot stilstand kwamen bepaalt
de volgende beweging, vlucht, storm, orkaan in ons bestaan
Nooit meer hetzelfde als voorheen, het verleden, als de rugzak,
de bagage om mee te nemen op een nieuwe reisweg
Een nieuwe route in ons bestaan
Als niets zijn wij gekomen en als niets zullen wij ook verder gaan
Ons bestaan
BIJ-STAAN
Iemand staat ons bij
Een éne God figuur
Geen mens, gans anders…
Autisme Storm.
Autisme Storm 