Tag: oud

Ze verdween

Foto: Hans Polet.

Ze verdween

zoals alleen schoonmoeders kunnen verdwijnen

uit een witgekalkt huis aan die drukke steenweg

in een Oost-Vlaams Scheldedorp

waar ze ooit oud dacht te worden met de echtgenoot.

De tijd besliste er anders over.

De man had al een decennium de aarde verlaten,

tien jaar nadat hun volkscafé de laatste gasten ontving

en het huis werd gefacelift door een zoon en schoonzoon,

die zich genesteld hadden onder moeders paraplu.

Dat schoonmoeder naar de Emiraten moest reizen

om een West-Vlaming te ontmoeten, zou niemand geloven.

En zoals de radius vergrootte,

verruimde ook het blikveld van de schoonmoeder,

die het huis verliet om in een appartement te wonen,

honderden meters verder, een hele afstand,

om enkele bakstenen te herleggen, zowaar.

Autisme Storm.

De oude man in Amsterdam

Foto: John Kwee op Flickr.com.

Een gesloopte oude man,

berimpeld als de bank onder hem,

herkauwde zijn stad Amsterdam

van mistroostigen zonder stem.

Met pet en baard hun ochtendtoer

duwden ze karren over smalle steegjes

de bakker, de vodde- en de eierboer

en brachten hun laatste weetjes.

Toen een fiets nog houten banden had,

onze vaste hand kon schitteren met tollen,

we zakdoekje legden en niemand het zag

en met knikkers en bikkelen niet lieten sollen.

Daar zagen we van de goede werken lief

een weesmeisje vluchten door de achtertuin

voor deportatie dwars en repressief

kinderlachjes geselecteerd tot doodspluim.

Autisme Storm.

Bestemming later

Foto: Akiran Mercury.

Te veel balast

Achter mij gelaten

Te veel balast

Te lang meegesleurd

Naar een toekomst van beton

Onsmeltbaar voor de middernachtzon

Drukkend op slapen en oorgaten

Testament van het verleden

Balast van een last

Belast zonder waarde

Balast opnieuw verkast

Gebeten door het verleden

Gesmoord door het heden

Zoekend naar morgen

Die een kopie blijkt van vandaag

Gedood door de zoektocht

Versmoord door de rite

Verdronken in de algemeenheid

Bezweken aan de noodzaak

Te zijn zoals iedereen

Te doen zoals iedereen

Te verliezen zoals iedereen

Oude muizen in nieuwe huizen

Nieuwe huizen in oude straten

Oude straten in een nieuwe stad

Volgepropt met oude muizen

Kon ik maar ontsnappen

Kon ik maar verslaan

Kon ik maar vergeten

Donkere dromen en oude bomen

Kon ik maar ademen

Kon ik maar leven

Kon ik maar lopen

Naar bestemming later

Naar een wereld zonder zorgen

Autisme Storm.

Je leek magie

Foto: Francesca Pfeffer.

Je leek magie

Maar was fobie

Een mislukte filmster

Schopte het te ver

Dacht dat je jou alles kon veroorloven

We tolkten over jou naar doven

We vertelden in geuren en kleuren

Dat het nu ging gebeuren

Ze hielden ons voor dwazen

Als angstige domme hazen

Bleef maar op jou Chinese markt

Nu je in onze levens harkt

Jong en oud

Het laat jou koud

Zonder ticket nam jij boot en plane

En voelde je thuis als geeneen

Wat is er met jou aan de hand

Waarom koos je ook ons land

We hebben het nu gehad

Maanden in een Corona bad

Zwem maar snel weer heen

Met die tattoo op je linkerbeen

Kruip maar terug in een dier van schelp

Wees maar klein en terug een welp

Wees maar braaf en heel sereen

Dat is het beste voor elkeen

Autisme Storm.

Toen… herinneringen

Foto: Simon Sonnenblume.

Er was een tijd toen de aarde nog een ronde bol was

En niemand sprak over een piek of iets afvlakken

En je creativiteit niet werd gefnuikt

Door Corona doden en statistieken

Je nog vrij en zorgeloos kon rondlopen

Zonder afstanden of meters te tellen

Te wachten op mondkapjes uit China

En toestellen om weer op adem te komen

Toen mensen nog gewoon stierven in rusthuizen

Omdat ze gewoon oud werden

Toen we nog niet terecht kwamen in Whatsapp groepjes

En overstelpt werden met onzedelijke filmpjes

En met dwaze informatie onze handen wasten

Van mensen die ons eigenlijk geen knijt interesseren

En het geklaag van onderwijspersoneel die voor het eerst werken

Want dat waren ze nooit gewoon

Met als enige voordeel dat we dit jaar

Niet naar dat bekakte Songfestival moeten kijken

En eindelijk ademruimte vinden in onze agenda

Eindelijk de vakantiefoto’s van de voorbije zes reizen bekijken

Waarvan we al lang niet meer weten welke foto waarbij hoort

De enige open parken zijn autostrades geworden

Van ontregelde mensen en psychopaten

Die zich verbazen over hun eigen spiegel

Van agenten die niet langer op boeven jagen

Maar op alles wat sociaal in de omgang is

Van regels die vloeien uit een gewond dier

En schreeuwen in een donkere nacht

En stiltes die liggen te wachten op een begrafenis

Waarbij zelfs vier kaartspelers te veel zijn

Omdat we leven in andere tijden

Met zekerheden die pootje gelapt zijn

Met conflicten die verengen in tijd en ruimte

Exploderen in de woonkamer

Ontgroenen in de supermarkt

Tot niemand nog de moed kan vinden

Om de dag van gisteren toe te dekken

En het bed vandaag weer op te maken

Autisme Storm.

Van oud naar nieuw

Verdwaald in kilte en donkere dagen

Tussen zijn geboorte en het nieuwe jaar

Gedragen in dunne speklagen

Wegen glad vol doodsgevaar

Naar een nieuwe wereld en toekomst

De oude zorgen en nieuw verdriet

Met rijke spijzen en dranken gemorst

Zodat iedereen het weet en ziet

Begint het licht weldra te branden

Alles moet weer vol en vlug

Goede intenties gaan verzanden

En niemand kan nog terug

Het nieuwe wordt weer snel het oude

Kaarten met wensen vergeeld papier

Die verstotene weer in de kou

Onze deur niet langer op een kier

De rolluiken dalen neer

De stress versmacht de gezelligheid

Onverschilligheid haalt het weer

En volgend jaar proberen we het nog een keer

Autisme Storm.

Afscheid van een vriend

Foto: Lady Kanna.

Kon jij nog maar even leven

Ik jou zo een laatste knuffel geven

Kon ik maar jou warmte voelen

Jij en ik nog samen stoeien

Het huis is groot en stil

Nu jij er niet meer bent

Maar weet het was bijzonder

Dat ik zo’n maatje heb gekend

Jij bent ginds anders, zo ver vandaan

Daar is jou strijd voorgoed gedaan

Alleen jij en ik weten wat echte vriendschap is

Alleen jij en ik weten hoe erg ik jou nu mis

=====

Alleen jij weet hoeveel

Alleen jij weet hoe zwaar

Alleen jij weet hoe lang

De leegte duren zal

Alleen jij weet hoe mooi

Alleen jij weet hoe bijzonder

Alleen jij weet hoe intens

Het leven samen was

In een wereld ver vandaan

In een wereld zonder oud en pijn

In een wereld zonder ziek en klein

Zal jij opnieuw onze held weer zijn

Ga jij opnieuw gaan lopen en knoeien

En mogen we je aaien en paaien

Het ga je goed in een verborgen wereld

Nieuwe maatjes en een nieuw speelveld

Blij dat ik je vriend mocht zijn

Ook al doet afscheid toch zo pijn

Autisme Storm.

Het leven: mijn eigen gril

Beeldig Lommel 2018

Foto: Sonja Hoeykens.

(Liedtekst:)

Ik had mijn eigen gril

En niemand die dat wil

Het was stil, het was stil, het was stil

Geen toekomst, honderd gaten

Dus vroeg ik aan mijn maten

Waar ze zaten, waar ze zaten, waar ze zaten

Toen opende het doek

Er ontstond zowaar een vloek

Ik kreeg bezoek, ik kreeg bezoek, ik kreeg bezoek

Wat lekkers klaar gezet

Zo even weer aan zet

Wat een pret, wat een pret, wat een pret!

Toch bleef ik zo alleen

Met jeuksel daar be’neen

Aan mijn teen, aan mijn teen, aan mijn teen

Dus ‘k vroeg God ’n keer

Mijn hart doet zo zeer

Geef mij meer, geef mij meer, geef mij meer

En die ochtend diep in mei

Een vrouwtje kwam erbij

Aan mijn zij, aan mijn zij, aan mijn zij

Wij werden zo een paar

’t Leven begon toen aldaar

Het was waar, het was waar, het was waar

Ik zag Madame Zaza

En deed de mensen na

Blablabla, blablabla, blablabla

Zo zitten op Ă©Ă©n lijn

Zou dit het leven zijn?

Het leek fijn, het leek fijn, het leek fijn

Te vroeg ging ik zweven

Straks oud en spontaan beven

Ik wil leven, ik wil leven, ik wil leven

Wat werd mijn leven zwaar

‘k Verloor toen al mijn haar

Ik was klaar, ik was klaar, ik was klaar

Al die herrie thuis erbij

Dat maakte mij niet blij

Ik wil vrij, ik wil vrij, ik wil vrij

Toen kwam zij dichterbij

En zei toen tegen mij:

Papegaai, papegaai, papegaai

Autisme Storm.

Ik was alleen

Drakenboom op Tenerife.
Foto: NadiaBE op Flickr.com.

Ik was alleen en vond toen samen. We waren jong. We werden oud. Jij gaf mij mijn benen en ik gaf jou mijn hand. Het werd een band. Ons verstand. Eindelijk aanbeland. In dit land.

Waar ik zocht en ik nooit vond. Waar jij vond, maar vergat te zoeken. Waar twee terug Ă©Ă©n werden. Versmolten in heden elk zijn verleden. De drakenboom wist, maar zijn ringen zwegen in de mist. De moerassen, de woestijnen, de steppen, het heelal om de hoek.

Het vinden van ver hier nabij op de deurmat een welkom en blijf. De deur op een kier, lekker dier blijf hier, voor plezier en vertier, voor luister en kluister, voor een knuf en een puf, voel je hier goed, want dit wordt nu ons thuis.

Na al die zware dromen eindelijk de ochtend aangekomen. In het licht van de wereld. De boosheid op schap, lach op de mond, opnieuw geluk in het rond toen ik jou daar zo vond.

Autisme Storm.