Als de wolken zich uitstorten, voel je dan hun pijn?
Als de bloem sterft, ruik je dan het verfrommelde bloemblaadje als een mislukking?
De zon schijnt, maar er is geen licht hier
Alleen schaduwen, het licht zal voor altijd langs je heen schijnen…
Autisme Storm.
Wanneer begon schrijven zo’n pijn te doen, eerlijk zijn tegen mezelf zo moeilijk?
Mijn woorden vloeiden in zonsondergangen, manen, zonsopgangen, schemeringen en dergelijke, maar wanneer werd het lichamelijk zo moeilijk, zo zwaar om eerlijk te zijn tegen mezelf?
Misschien was het toen ik besefte dat de alledaagsheid van het leven het graf van mijn ziel is, dat geld voor mezelf hebben niet zo geweldig was?
Misschien besefte ik toen dat kunst om de kunst alleen maar tot wanhoop leidt?
En toen besefte ik uit pure wanhoop tegen mezelf te liegen, het verhaal in stand te houden.
Ik was wanhopig alleen, wanhopig vechtend bang.
Wanneer realiseerde ik me dat ik een kikker op de bodem van een put was en mijn slachtoffermentaliteit misschien een verzinsel van de verbeelding?
Was alles wat er met me gebeurd was zo erg? Is er iets mis met me?
Ik was bijna overtuigd en toen voelde ik mijn hart echt versplinteren. Ik realiseerde me dat ik er eigenlijk niet toe deed.
Autisme Storm.
De zwarte vijvers lopen vol.
Gemene kikkers vragen tol.
Duistere, donkere dromen.
Een toekomst wil niet komen.
Omdat het verleden blijft plakken.
Aan kastelen waar toegangspoorten naar beneden zakken.
Met een guillotine in de achtertuin.
En het dagelijks overleven op vrolijk puin.
Omdat de leugen de waarheid is.
En de waarheid vervlogen, onzichtbaar gas.
Mijn ribben vervormen tot breekbaar vlas.
En geen adem blijft in mijn glas.
Een glas dat leger is dan half.
Een een hoofd drie kwart na elf.
De dagen zoeken, de weken roepen.
De sleur glijdt zonder kleur.
De melk roomt tot een rare geur.
Maar we zien niets meer in al het licht.
In genieten en leven als een valse plicht.
De omgeving moordt, de adem smoort.
De pijn vandaag, de hunker naar later.
Als het niet meer hoeft van meer en vaker.
Als wakker worden verdwijnt na slapen.
Als het niet meer kan en we alles achterlaten.
Autisme Storm.
Er zijn dagen en nachten dat je plots ontwaakt
Maar de nachtmerrie niet verdwenen is
Dat je wil plannen, leuke dingen
Maar het lukt niet iets te verzinnen
Dan wil je roepen, luid om hulp
Maar kruip je angstig terug in je schulp
Kon ik maar gewoon doen
Zoals vroeger, zoals toen
En zeuren over zaken, groot en klein
Waar we nu blij om zouden zijn
Kon ik maar een knuffel geven
De grootste in heel mijn leven
Sorry zeggen omdat het gisteren
Mijn dag niet was
En dank u omdat je toen wou luisteren
Mijn zorgen zachtjes in jou oor fluisteren
Weet dan dat ik er morgen ook zal zijn
Voor jou problemen, voor jou pijn
Autisme Storm.
Daar in het huis van mijn moeder
Met een kookvertrek als hondenhok
Bezet door een krijsende loeder
Constant in ruzie met die andere sok
Dat huis was niet van mij
Daar waren dweil en stoffer immers baas
En vlot beteugelden zij vrij en blij
Zwijgen, mond houden jij kleine dwaas
Dit is een huis, een bakstenen gebouw
Plezier valt hier niet te bespeuren
Waar vader heerst met eeuwige klauw
Niemand kijkt hier achter deuren
Niemand proeft hier haat zo rouw
Niemand voelt pijn en angst zo kou
Als jij, kleine aap en broeder
In dat huis van genaamd, jou moeder
Autisme Storm.
Koud was het om mij heen
In het schrikkeljaar dat zichzelf kopieerde
Het jaar met bosbranden op een heel continent
Toen aarde beefde en bleef beven
Puerto Rico, Turkije, Iran, Kroatië, Griekenland
Indonesië, Nieuw-Zeeland en China er ook van
Met mijn haren in de verwarring
Seksdriften haalden niet eens de behanging
Mijn adem kreeg zijn beperking
Door virologen die zich God waanden
Van het pad afdwaalden
En zich door een politiek moeras baanden
En we nauwelijks beseften wat is er gaande
Een jaar dat verloren leek
Eén van voortdurend keet
Politiek en wetenschap
Geloof en ongeloof
Verbinden en ontbinden
Haat en eigen zaad
Geblaat door de veelvraat
Stress omdat we geen stress meer kregen
Het kantoor opeens was verdwenen
En thuis een opvanghuis, crèche voor alles
Van huilende baby’s
Spelende kinderen
Toeterambulancerende vrouwen
Verdwenen dagen
Verdwenen weken
Verdwenen minnaars
Verdwenen minnaressen
Braaf thuis op kot
En lichaam op slot
In alles zat reeds de mot
En zij waanden zich God
En hij ook in dat Witte Huis
Dagelijks op onze buis
Het jaar van pijn
Het jaar dat niet hoorde te zijn
Autisme Storm.
Met jou stekels en jou dodendans
Dook je op bij professor Van Ranst
Jij hyperseksuele nepgodin
Drong er opeens in
In onze wereld lief en klein
Bracht je ellende en deed pijn
Je was een gestoorde vrouw
En lustte ons allemaal rouw
Jou anorgasmie was een fobie
Jou killer instinct een fantasie
Voor jou stonden dokters als lakei
Speelden kinderen thuis met boetseerklei
Voelden wij ons klein in een grote rij
Als een Giel in monnikspij
De wereld werd opnieuw ons dorp
Een buurtwinkel op schouderworp
Om achten allen uit de deur
Even klappen tegen de ophoksleur
Onze helden niet langer op tv
Maar zorg en politie mijn idee
De professoren, labo en de rest
Doen nu zo wreed hun best
De middelen zijn duur en schaars
De patiënt nu groen dan paars
Lange dagen, lange uren
Krijgen het zwaar verduren
Vele handen, vele bedden
Moeten onze toekomst zetten
Helden in wit, groen en blauw
Helden man en vrouw
Helden zonder handleiding
Vechten voor een blijde tijding
Vechten voor u en ik
Vechten voor een knik
Om even op adem te komen
En waakzaam te blijven dromen
Onthoofden zij het gevaar
Maar de nymfomane blijft daar
Als een gestoorde psychopaat
Die maar niet rusten gaat
Autisme Storm.
Het zoeken, het vragen, het snel willen behagen
Met standaard woorden en gekende vragen
Een elektronische snelweg van verloren dagen
Met leugens, gefake, afwerpen van meerdere lagen
Zo naakt en zo bloot
Zo klein en zo groot
Ik zocht en verloor
Geen liefde, maar goor
Het zoeken, het vragen, het snel willen behagen
Versleten mijn jeugd, mijn jonge adonis dagen
Het was geen verhaal
Het was heel banaal
Veel verdriet en veel pijn
Waar ik niet hoor te zijn
Het zoeken, het vragen, het snel willen behagen
Een verslaving van begeerte die velen beklagen
Een dondere ziel komt zomaar naar boven
Waar men alles en meer zal gaan geloven
Een muisklik, een sweep
Om aandacht hij riep
Doch bespot door een creep
Zijn vertrouwen een vergiet
Autisme Storm.
Het blijven zoeken naar een verleden
Met elk laagje overhoop gelegen
Met zoveel vragen, zoveel zorgen
Altijd gisteren, nooit eens morgen
Het harde metaal krast over zieke zielen
Ze hielden ons voor gek en randdebielen
Ze deden ons wat aan, elke dag en elk jaar
Achter elke hoek angst voor ieder gevaar
Verscholen in een schelp zo diep
Die onder zee om hulp riep
Tranen gelaten, smart en veel pijn
Waarom nog leven, waarom nog zijn
De stekker eruit, de stekker erin
Afscheid genomen, een nieuw begin
Laat ons de zorgen, laat ons het verleden
We beginnen opnieuw, we kijken naar heden
Wat was komt nooit meer helemaal goed
Maar herpak je met kansen en nieuwe moed
Kijk nu vooruit, vergeef hen die kwaden
Ze wisten niet beter met domme domme daden
Spring er zelf in, het leven opnieuw
Je hebt nu een kans, je hebt nog een ziel
Autisme Storm.
De bebaarde hipster met een bijl over de schouder
Voelde het door zijn rode ruitjeshemd alsmaar kouder
Voor de winter in Alaska zou toeslaan
Ging hij lang en ver van huis vandaan
Met euthanasie verlossen van zij die lijden
En hartverscheurend in de bossen wegkwijnen
Zijn Caterpillars kraakten de noten van de sneeuw
Een slechtvalk kirde over de Yucon rivier
De snelste vogel nog even hier
Om over de rotswanden te zweven
Alvorens naar Zuid-Afrika te begeven
De hipster houthakker had het begrepen
Zich als God door zijn zware taak te slepen
De keuze maken tussen levenden en doden
Voor trauma’s die geen uitweg boden
Zoals mensen die niet meer genezen
En hun laatste uren vrezen
Zo genadig moet een boomhakker zijn
Het aanhoren van leven, wonde en pijn
En als ze doodgaan dan maken we een kruis
Voor hun nabestaanden of een nieuw huis
Autisme Storm.
Autisme Storm 