Als de wolken grijs en kil zijn
De bomen dor en dood
En het huis weent en schreeuwt
Om wat verloren lijkt
Weet dan dat een stille zucht
De wolken verdrijft
Een heldere druppel
De bomen betoverd
En een kleine kaars
Het huis weer leven geeft
Autisme Storm.
De pijn om het verdriet
Dat jij niet ziet
Dat er altijd is
Gewis
Angst om niet alleen te kunnen zijn
Opgesloten in een voortrazende trein
Mensen als huilende wolven in de wind
IJzeren platen die schuren over het grind
De hunker naar een leeg glas
Toen alles stil en rustig was
Je stervende ziel dag na dag
Zij enkel horend hun beklag
De leegte van het bestaan exploderen
Doornvogels zonder pluim of veren
Levend begraven in hun drukte
Uit mijn eigen wereld weggerukt
Een laatste adem om te vluchten
Naar waar ze elkaar niet kusten
Autisme Storm.
(Liedtekst:)
Ik had mijn eigen gril
En niemand die dat wil
Het was stil, het was stil, het was stil
Geen toekomst, honderd gaten
Dus vroeg ik aan mijn maten
Waar ze zaten, waar ze zaten, waar ze zaten
Toen opende het doek
Er ontstond zowaar een vloek
Ik kreeg bezoek, ik kreeg bezoek, ik kreeg bezoek
Wat lekkers klaar gezet
Zo even weer aan zet
Wat een pret, wat een pret, wat een pret!
Toch bleef ik zo alleen
Met jeuksel daar be’neen
Aan mijn teen, aan mijn teen, aan mijn teen
Dus ‘k vroeg God ’n keer
Mijn hart doet zo zeer
Geef mij meer, geef mij meer, geef mij meer
En die ochtend diep in mei
Een vrouwtje kwam erbij
Aan mijn zij, aan mijn zij, aan mijn zij
Wij werden zo een paar
’t Leven begon toen aldaar
Het was waar, het was waar, het was waar
Ik zag Madame Zaza
En deed de mensen na
Blablabla, blablabla, blablabla
Zo zitten op één lijn
Zou dit het leven zijn?
Het leek fijn, het leek fijn, het leek fijn
Te vroeg ging ik zweven
Straks oud en spontaan beven
Ik wil leven, ik wil leven, ik wil leven
Wat werd mijn leven zwaar
‘k Verloor toen al mijn haar
Ik was klaar, ik was klaar, ik was klaar
Al die herrie thuis erbij
Dat maakte mij niet blij
Ik wil vrij, ik wil vrij, ik wil vrij
Toen kwam zij dichterbij
En zei toen tegen mij:
Papegaai, papegaai, papegaai
Autisme Storm.
We gingen op weg zoals elke ochtend
We gingen op weg zoals telkens weer
Toen daalde de zwarte regen neer
Voor jou geen dinsdag meer
Drukke metro een laatste zoen
Vertrouwde stop waarom anders doen
Maalbeek, Maalbeek, Maalbeek
Maalbeek, Maalbeek, Maalbeek
Bedolven in stof van haat en woede
Bedolven in schoonheid zoet
Zo dichtbij de hel onder de grond
Waar onze liefde vond
Ontspoorde gekken gemene gril
Toen stierf de tijd en het werd stil
Maalbeek, Maalbeek, Maalbeek
Maalbeek, Maalbeek, Maalbeek
Europa schrok en keek naar jou
Europa huilde om man en vrouw
Kon ik je maar een knuffel geven
Was jij maar bij mij gebleven
Verdronken rivier huilende dagen
Na woede nog zovele vragen
Maalbeek, Maalbeek, Maalbeek
Maalbeek, Maalbeek, Maalbeek
Onze ontmoeting daar plots gedaan
Onheil en een donkere traan
We omarmden elkaar daar zonder zorgen
Maar waar is nu de weg naar morgen
Je bleef daar achter op jankende treden
Heden werd toen het verleden
Maalbeek, Maalbeek, Maalbeek
Maalbeek, Maalbeek, Maalbeek
Hun dromen maken wij vandaag
Hun namen als een tweede laag
De stad verbonden in elke hoek
Laat haat voor eeuwig zoek
De stad verbonden in elke hoek
Laat haat voor eeuwig zoek
Maalbeek, Maalbeek, Maalbeek
Maalbeek, Maalbeek, Maalbeek
De weken tellen geen dinsdagen meer
De uren zoeken minuten weer
Ach irissen zullen er altijd bloeien
Uit donker het licht blijven stoeien
De stad verbonden in elke hoek
Laat haat voor eeuwig zoek
De stad verbonden in elke hoek
Laat haat voor eeuwig zoek
Maalbeek, Maalbeek, Maalbeek
Maalbeek, Maalbeek, Maalbeek
Maalbeek, Maalbeek, Maalbeek
Maalbeek, Maalbeek, Maalbeek
—
Tweede laureaat Nekka Liefde voor Lyriek wedstrijd 2019.
Verwondering, bewondering
Dromen om wat gaat komen
Omdat het moet met spoed
Omdat het kan dan
Omdat ik het wil heel stil
Gewoon doen, doen dus
Omdat ik er niet over moet nadenken
Autisme Storm.
Ze stond daar eenzaam en stil. Alleen in de vroegte van een late septemberdag. Ik voelde haar aanwezigheid en zij de mijne. En dan, even, keken we elkaar diep in de ogen.
Het was voor het eerst en de ontmoeting was al meteen intens. Haar rood doorlopen ogen knipperden als op regelmaat naar mij.
Zou onze intense maar korte rendez-vous zich herhalen? Morgenvroeg of volgende week? De toekomst zou klaarheid brengen. Ik liet haar staan bij het ontwaken van de dag.
Het rode verkeerslicht bleef verweest achter.
Autisme Storm.
Koude nacht zo lang gewacht.
Kwam de warmte maar weer.
Ijs en sneeuw doet zo zeer.
Het is raar.
Vandaag dertig graden maar.
Koud en kil.
Weg en stil.
Mijn hartje steeds armer.
Alleen met jou wordt het weer warmer.
Koude nacht.
Dat ik snel in jou armen liggen mag.
Autisme Storm.
De winter heeft met haar tong gelikt.
Verdwenen nu de schone zangen van de leeuwerik.
De winter maakt het koud en kil.
Alleen de kraai slaagt nog een gil.
De winter maakt het bitter en stil.
Voor de lente is het wachten tot april.
Autisme Storm.
Het is altijd donker in het huis hieronder.
Het is er altijd warm, nooit veel licht.
Belemmerd een tent nog vaak het vergezicht.
Het is er altijd warm, onder de dikke darm.
Voortdurend zitten zweten, achteraan luide scheten.
In het muizenhuis blijft het stil.
Als niemand meer binnengaan wil.
Komt er toch een hete kroket aan.
Dan moet piepmuis plaats maken aan de baan.
Met een curryworst of kroket.
Beleefde muis steeds heel veel pret.
En koopt piepmuis eens op krediet.
Geen enkele buurman die dat ziet.
Oh, wat is het fijn bij piepmuis te zijn.
Wees dan niet stil, dat is tegen haar wil.
Maak dan luid entrée.
Twee kersttomaatjes mogen mee.
Maar tot heden blijft het stil en donker.
In het huis van de piepmuis hieronder.
Autisme Storm.
Autisme Storm 