Ik ben het gezang van de vogels,
het gefluister in de bomen.
De zachte stilte na een storm,
en de warme zomerbries.
Ik ben de sterren aan de hemel ’s nachts,
Ik ben de gedachten in je hoofd die zeggen dat er iets goed is.
Ik hou je hand vast als je je down voelt,
Hoewel ik het gevoel krijg dat je het gewoon niet weet.
Ik ben niet gestorven.
Ik ben nog steeds hier.
Ik ben die zachte stem
In jouw oor.
Autisme Storm.
Als de wolken grijs en kil zijn
De bomen dor en dood
En het huis weent en schreeuwt
Om wat verloren lijkt
Weet dan dat een stille zucht
De wolken verdrijft
Een heldere druppel
De bomen betoverd
En een kleine kaars
Het huis weer leven geeft
Autisme Storm.
Wie ben ik
die leeft onder het gele woestijnzand
waar mijn voorvaderen naartoe trokken
waar ikzelf tot rust kwam
waar mijn stof ooit zal ronddwarrelen?
Wie ben ik
die leefde op de boerderij bij mijn grootmoeder
die stierf in een huis waar muren mij versmachtte
in een flat waar niemand op mij wachtte
voor ik een prins ontmoette?
Hoe ver
was de afstand met hen die dichtbij stonden?
Hoe moeilijk
te zijn wie ik niet was,
te huilen
en niemand die mijn tranen zag,
te roepen
en het doofstil bleef in de jungle,
te sterven
in een wereld die anderen voor mij maakten
in een wereld waar ik niet mijzelf mocht zijn
in een wereld die mij niet aanvaardde
in een wereld waar ik stierf voor ik dood ging?
Autisme Storm.
Mijn vogel lief, mijn lief
waar ben jij als ik zoeken ga,
als ik je niet vinden kan,
dan heb jij mij al gevonden al.
Want jij bent nooit ver weg,
jij bent altijd dichtbij,
als ik denk je zoeken moet,
dan heb jij mij al gevonden snel.
Als ik merk, je zit weer in de lucht,
dan kwetter jij al vlug,
’t was koud zo aan de grond,
dus nam ik maar de vlucht.
Ach vogel, waarom jij
waarom zo ver van mij,
verloren pluim, sneeuwpoot
het leven lijkt wel dood.
Een wolk, ze dreef voorbij
een hond, die keek naar mij
een kind, dat zocht een bal
maar vinden lukte niet.
Acht vogel, hartendief
de wind, die stal mijn lief
doch treuren hoef ik niet,
je zit gewoon naast mij.
En als je weer eens vliegen gaat,
mij in de steken laat,
dan schijnt voortaan de zon,
in mijn hart waar alles begon.
Autisme Storm.
Het is nooit het juiste moment
Afscheid nemen
We zullen je missen
Je hebt ons zoveel geleerd:
Om geen angst te tonen
Om altijd plezier te hebben
En de dag vrolijk tegemoet te gaan
.
Je hebt zo hard gewerkt
En die sterk werkende handen
Hebben ons door het leven geleid
.
Je hebt ons geleerd:
Dat het leven moeilijk kan zijn
En hard en verdrietig
Maar door dit alles heen
Bleef jij onze vader
.
Wie je was, zal je altijd blijven
Vandaag zijn wij nog vol verdriet
Maar elke dag komt er iets meer glimlach
Om je zacht verder te laten rusten
En te onthouden hoe bijzonder je was!
Autisme Storm.
Te veel balast
Achter mij gelaten
Te veel balast
Te lang meegesleurd
Naar een toekomst van beton
Onsmeltbaar voor de middernachtzon
Drukkend op slapen en oorgaten
Testament van het verleden
Balast van een last
Belast zonder waarde
Balast opnieuw verkast
Gebeten door het verleden
Gesmoord door het heden
Zoekend naar morgen
Die een kopie blijkt van vandaag
Gedood door de zoektocht
Versmoord door de rite
Verdronken in de algemeenheid
Bezweken aan de noodzaak
Te zijn zoals iedereen
Te doen zoals iedereen
Te verliezen zoals iedereen
Oude muizen in nieuwe huizen
Nieuwe huizen in oude straten
Oude straten in een nieuwe stad
Volgepropt met oude muizen
Kon ik maar ontsnappen
Kon ik maar verslaan
Kon ik maar vergeten
Donkere dromen en oude bomen
Kon ik maar ademen
Kon ik maar leven
Kon ik maar lopen
Naar bestemming later
Naar een wereld zonder zorgen
Autisme Storm.
De koude lucht kneep in het frele lichaam
Wakker worden kon niet meer
Het was te vlug en te langzaam gedaan
De weken werden minuten
En de minuten werden jaren
Het ongerepte lichaam snakte naar meer
Tot meer opeens niet meer wou
En de trein van leven tot stilstand kwam
Eindhalte van lijden
Autisme Storm.
Reddeloos voelde ik jou ijzeren klauwen
Die mij onze ontmoeting deden berouwen
Verloren was elke uitkomst zo ik wou
Jij ging mij lusten, meer dan gauw
Verorberen dit, het enige voedsel, graag
Met snelle happen en dan weer traag
Bewegingsloos was ik verloren
Hemels vlees voor jou bekoren
Je tastte toe, beet na beet
Je drang zo groot, je adem heet
De duivel zond jou naar mij toe
Ik jou ontbijt, dat deed je goed
Mijn inbreng was geen brengen meer
Jou lichaamssappen een vloeibaar teer
Ik kwijnde weg
Jij deed geen zeg
De duivel zag, je deed ’t wel, je deed ’t goed
Zijn plannen smaakten dankbaar zoet
Mijn hoofd gingen tollen als een orkaan
Vertoefde daar, een andere waan
Ooit te leven, gans opnieuw
Zonder adem, zonder kieuw
Ik werd onzichtbaar, ik werd heel flou
Ik werd heel anders, ik weet niet hoe
Ik werd weer groen, grijs en rood
Ik werd weer leven en dan weer dood
Autisme Storm.
Door de nood zwaar in het rood
Ellende aan een radeloze vlucht ontsproot
Eenzame sardien in een helse vloot
Overleef je of wordt het de dood
Jou hart moeders’ smart
Jou leven te vroeg getart
Verzuip jij als een onbekende
Die vluchtte en rende
Geen letter over jou in de krant
Radeloze op zoek naar een land
Waar alles beter zou zijn
Naar een paradijs zo fijn
Maar haal je ooit de bestemming
Of cirkel je in een doodsring
Een kans zo klein
Ontvluchten die pijn
Armoede, oorlog en geweld
Leven op een vuilnisbelt
Een hart van hoop
Een toekomst te koop
Een verleden begraven
Een dorst snel laven
Maar hoe onzeker is de toekomst
Een boot als een zeepspons
Golven te hoog
Dromen te groot
Het verre land ligt te ver
Enkel rest ons een ster
Die in jou naam zal schijnen
Wanneer jou leven zal verdwijnen
Vluchteling je stierf niet alleen
Voor jou geen traan, geen geween
Een anoniem graf in een havenstad
Want ze hebben het gehad
Met zij die zoeken en vluchten
Waarvoor we niet langer zuchten
Maar aanvaarden wat niet te aanvaarden is
Ze hebben pech, ze hebben het mis
Ze mogen zinken en verdrinken
Zonder knipperen of verpinken
Hun dood heeft immers geen waarde
In onze steen van harde aarde
Autisme Storm.
Het leven speelde zich af
Drie centimeters boven
De donkergroene randen
Van haar bijzonder mondmasker
Om opnieuw te verdwijnen
In groenbruine pupillen
Van de Guerilla Girl
Die haar gorilla masker omruilde
Om de ongelijkheid in de zorg
Aan de kaak te stellen
Om ’s nachts te werken in catacomben van ziekenhuizen
Tegen de vijanden van haar vaderland
In rode en zwarte afdelingen
Waar het enige leven nog kleefde aan dode lichamen
Wiens namen in veel te mooi handschrift
Waren opgeschreven door witte engelen
Op kaartjes aan hun teen gebonden
Om straks te verdwijnen
Uitgezakt in lijkzakken
Van 50 tinten veel te zwart
Om snel beweend zonder veel getuigen
Weggestopt te worden in grote holen
In lemen en zandlemen gronden
Gewaardeerd al duizenden jaren
Door planten en tuinders
Maar nu de eindbestemming
Van een snel proces
Van besmette lichamen in zuivere zielen
Van een smeltkroes van bevlekking
Van verloren hoop en dromen
In een hoofdstad van de stilte
Waar groenbruine pupillen
Het laatste leven onder de doden smoren
Met handschoenen laag na laag
Zweetdruppels traan na traan
Body bags zak na zak
Zodat alles kan verdwijnen
En niets meer kan bezoedelen of onteren
Door een drammende dood
Waarna de wissel kan wegsluipen
Met een eenzame lange rit
Tot een nieuw teken van leven
Uitgang metro
Autisme Storm.
Autisme Storm 