Wie ben ik
die leef onder het gele woestijnzand
waar mijn voorvaderen naartoe trokken
waar ikzelf tot rust kwam
waar mijn stof ooit zal ronddwarrelen?
Wie ben ik
die leefde op de boerderij bij mijn grootmoeder
die stierf in een huis waar muren mij versmachtte
in een flat waar niemand op mij wachtte
voor ik een prins ontmoette?
Hoe ver
was de afstand met hen die dichtbij stonden?
Hoe moeilijk
te zijn wie ik niet was,
te huilen
en niemand die mijn tranen zag,
te roepen
en het doofstil bleef in de jungle,
te sterven
in een wereld die anderen voor mij maakten
in een wereld waar ik niet mijzelf mocht zijn
in een wereld die mij niet aanvaardde
in een wereld waar ik stierf voor ik dood ging?
Autisme Storm 
Mooi verwoord. Ik herken er het verhaal van mijn zoon helemaal in. 23 is hij en corona beukt diep op hem in. Ontnam hem de zin in zijn leven. Dat waar hij voor leefde. Zijn uitlaatklep. Datgene wat de pijn in zijn hoofd draaglijk maakte. Wat de onrust in zijn benen tot bedaren kreeg. Datgene waardoor hij zich ‘normaal voelde en autisme en tourette de kop indrukte. Basket -G en unified. Verveling in zijn hoofd slaat toe nu. Dwang neemt de overhand. Slaat rond. Tast zijn omgeving aan. Noodkreten van hem en van ons. Hij voelt wat hij voelt. Hij is wie hij is. We kunnen er alleen maar zijn voor hem. Er is hulp maar zijn leven zal pas echt terug op de rails zijn als corona gaat liggen. Als ook hij als laatste gevaccineerd is. Als basket terug een plaats krijgt in zijn leven. We lonken naar september. Proberen het hoofd boven water te houden. Tot die dag. Dat hij opnieuw straalt. Pas dan zullen wij ook opnieuw stralen. Hou vol, Storm
LikeLike
Bedankt voor je lieve, eerlijke en ontroerende reactie. Veel sterkte. Dadelijk komt het allemaal weer goed, Sandra. 🙂
LikeLike