De dagelijkse beeldenstorm van een autist
Huilen als een dodelijk verwond dier,
tiert buiten heel alleen, dwars en gemeen
een storm van woede, een woeste brij
van luchtlagen samengedrukt
onze oorschelpen en zenuwen testend
hoe lang hij het voor het zeggen krijgt.
Gemene kreng, gemene vent
laat ons met rust, rust aan jou.
Zo ongevraagd en ongewild
jou prillen na april,
jou willen na awel,
meer beu dan koude pap
op een donderdagochtend
in een verlaten mijnstadje
aan de oevers van de New River.
Storm, waai weg!
Wie ben ik
die leef onder het gele woestijnzand
waar mijn voorvaderen naartoe trokken
waar ikzelf tot rust kwam
waar mijn stof ooit zal ronddwarrelen?
Wie ben ik
die leefde op de boerderij bij mijn grootmoeder
die stierf in een huis waar muren mij versmachtte
in een flat waar niemand op mij wachtte
voor ik een prins ontmoette?
Hoe ver
was de afstand met hen die dichtbij stonden?
Hoe moeilijk
te zijn wie ik niet was,
te huilen
en niemand die mijn tranen zag,
te roepen
en het doofstil bleef in de jungle,
te sterven
in een wereld die anderen voor mij maakten
in een wereld waar ik niet mijzelf mocht zijn
in een wereld die mij niet aanvaardde
in een wereld waar ik stierf voor ik dood ging?
We gingen op weg zoals elke ochtend
We gingen op weg zoals telkens weer
Toen daalde de zwarte regen neer
Voor jou geen dinsdag meer
Drukke metro een laatste zoen
Vertrouwde stop waarom anders doen
Maalbeek, Maalbeek, Maalbeek
Maalbeek, Maalbeek, Maalbeek
Bedolven in stof van haat en woede
Bedolven in schoonheid zoet
Zo dichtbij de hel onder de grond
Waar onze liefde vond
Ontspoorde gekken gemene gril
Toen stierf de tijd en het werd stil
Maalbeek, Maalbeek, Maalbeek
Maalbeek, Maalbeek, Maalbeek
Europa schrok en keek naar jou
Europa huilde om man en vrouw
Kon ik je maar een knuffel geven
Was jij maar bij mij gebleven
Verdronken rivier huilende dagen
Na woede nog zovele vragen
Maalbeek, Maalbeek, Maalbeek
Maalbeek, Maalbeek, Maalbeek
Onze ontmoeting daar plots gedaan
Onheil en een donkere traan
We omarmden elkaar daar zonder zorgen
Maar waar is nu de weg naar morgen
Je bleef daar achter op jankende treden
Heden werd toen het verleden
Maalbeek, Maalbeek, Maalbeek
Maalbeek, Maalbeek, Maalbeek
Hun dromen maken wij vandaag
Hun namen als een tweede laag
De stad verbonden in elke hoek
Laat haat voor eeuwig zoek
De stad verbonden in elke hoek
Laat haat voor eeuwig zoek
Maalbeek, Maalbeek, Maalbeek
Maalbeek, Maalbeek, Maalbeek
De weken tellen geen dinsdagen meer
De uren zoeken minuten weer
Ach irissen zullen er altijd bloeien
Uit donker het licht blijven stoeien
De stad verbonden in elke hoek
Laat haat voor eeuwig zoek
De stad verbonden in elke hoek
Laat haat voor eeuwig zoek
Maalbeek, Maalbeek, Maalbeek
Maalbeek, Maalbeek, Maalbeek
Maalbeek, Maalbeek, Maalbeek
Maalbeek, Maalbeek, Maalbeek
—
Tweede laureaat Nekka Liefde voor Lyriek wedstrijd 2019.
In dat verre oord
Om tien twaalf uur
Brandt ’s avonds de lamp niet
Ontwaakt de ochtend niet
In het midden van de nacht
Wordt er druk gekocht en verkocht
Door diegene die alleen naar huis toegaat
Het licht van de boomschors
Is verborgen in die vogel op het veld
De wind blies aan de kant van de weg
De achtervolging in
Niemand kijkt toe
De slechte lucht kwam op een dwarsfluit
De bamboe verwelkte
De boot nachtte het verlaten in
De roep van een enkele kraai
Hoeveel voetafdrukken en hoeveel paarden
Versleten de weg van het pad
Iemand kwam terug
De dag bleef niet tot het einde
De weggelopen koper
Liep hand in hand met een stille pijn
Het constante dramaspel
In open lucht
Iemand huilt, iemand zegt ‘het gaat niet goed’
Maar de wegloper hij doet
Altijd hetzelfde spel
Van liegen en bedriegen
Tot de ochtend aan de voordeur klopt
Of niet meer klopt
Ik ben vreemd, ik ben nieuw
Ik vraag mij af of jij dat ook bent
Ik hoor stemmen in mijn omgeving
Ik zie dingen die jij niet ziet en dat is niet eerlijk
Ik wil niet treuren
Ik ben vreemd, ik ben nieuw
Ik ga ervan uit dat jij dat ook bent
Ik voel mij een jongen in de ruimte
Ik kan de sterren aanraken en ik voel mij niet op mijn plaats
Ik ben bezorgd wat anderen daarvan vinden
Ik huil wanneer mensen lachten, ik krimp ineen
Ik ben vreemd, ik ben nieuw
Ik begrijp nu dat jij dat ook bent
Ik voel mij als een verschoppeling, een schipbreukeling
Ik droom van de dag dat dat geen probleem is
Ik probeer mij aan te passen
Ik hoop dat er een dag komt dat dat mij lukt
Ik ben vreemd, ik ben nieuw
Huil maar niet, want er is al genoeg water op aarde.
Pieker maar niet, want er zijn al bibliotheken voldoende gevuld door piekeraars.
Wees gewoon wie je bent, want zo is er maar één.
We bouwen kerken om te huilen.
We bouwen theaters om te lachen.
We bouwen huizen om te dromen.
We bouwen wegen om te kruisen.
Maar wie heeft ons als kathedraal gebouwd?
Met ogen als glasramen om te bewonderen en te schitteren in een oneindig kleurenpalet.
Met schouders als een altaar om de zwaarste lichamen te dragen.
Met een hart als een kerkorgel om witte en zwarte aanslagen te geven in een roes van thuiskomen, opstaan en ontmoeten.
Is het de priester, de orgelist of het licht achter het kruisbeeld dat onze voeten de kracht geeft het middenpad te bewandelen of zich naar de zijbeuken te begeven?
Autisme Storm 