Rommel en rotzooi. Grijpend naar elke vierkante centimeter lucht.
Als kolonisten de binnenkoer bezetten als een gebetonneerde settlement.
Elkaar verslindend. Groene vampieren van de dag.
Muur en schutting, ruimte, breedte en hoogte opetend. Als groene koekiemonsters.
Ik mis de woestijn. Alleen zijn en eenzaamheid.
Het gewone geluk gekleefd als een stabiele trilling in een landschap van steppe en woestijnduinen.
Naar ongezuiverde kerosine ruikende highways van Amman tot Petra.
Een landschap van verdorde twijgen, autobanden, autowrakken en verlate wegrestaurants, autowerkplaatsen en théehuizen.
Kilometers van stof en zand en rust in mijn hoofd.
Het sociale koekiemonster eet al mijn weekends op.
Ik hunker naar rust en stilte.
Geen jojo die op en neer gaat.
Geen storende mug op de slaapkamer.
Een oneindig aantal sociale verplichtingen met een bord vol koetjes en kalfjes chocolade.
Ik voel mij leeg van geest en vol van hoofd.
Een marteling van vrijdagavond tot maandagmorgend.
De uren aftellend dat het weekend eindelijk is afgelopen.
Ik voel mij opgesloten en onnuttig in het weekend. Als een aap in een kooi.
Foto: Driving Dutchmen – Flickr.com.
Ik mis de routine. Ik mis elk overzicht, elke controle, elke regelmaat.
Het weekend doodt elke creativiteit, elke zin van ons bestaan. Ik wordt niet gelukkig van weekends.
Het weekend duurt twee dagen te lang. Van nutteloos gekwebbel, gezucht, verplichtingen, gezeur en rommel.
Ik moet mijn hoofd leegmaken van maandag tot vrijdag om het weekend te overleven. Het bomvolle weekend voelt leger dan leeg.
Rondjes fietsen en de pedalen verliezen tot je ter plaatse blijft trappelen.
De onrust, het altijd moeten, het altijd zijn, de noodzaak te leven – of is het langzaam sterven voor mij – breekt mijn hart en vult mijn hoofd met rommel.
Overvolle weekends wurgen al mijn creativiteit, eigenheid, mijzelf, …
Een marionet met handen en voeten gebonden. Bespeeld door anderen. Geleefd. Moe van geleefd te zijn. Doodmoe.
Verlangen naar rust die maar niet wil komen. Een zoektocht naar een sprankeltje mijzelf zijn. Mij nuttig voelen.
Niet meegesleept te worden in de heksenketel van rush, van vrijdagavond tot maandagochtend.
Wurgende planten, versmorende agenda, keelgrijpende weekends. Ik haat het! Ze doden mijn eigen ik.
Ik wil gelukkig zijn in het weekend. Blij zijn en voldaan zoals anderen. Ik mis mijn werk, mijn regelmaat, mijzelf.
Ik herken mij niet meer in de spiegel. Het glas is dof en mat.
Nieuwe computer, nieuw behang, nieuwe dokter voor de voeten.
Waarom weer verandering? Waarom weer helemaal anders?
Ik ben het even beu. Ik wil ook dingen alleen doen. Rust en stilte in mijn hoofd. Weg tornado’s die alles mee zuigen in een draaikolf.
Ik wil een bureau thuis om aan te werken en te schrijven.
Tractor. Boem, boem. Weg zijn wij. Altijd weg, altijd reizen.
Bakstenen vallen uit de lucht. De muur is af en toch blijven bakstenen naar beneden komen.
Rode bakstenen. Mijn hoofd zit vol. Vol lawaai, drukte, veranderingen, geluiden. Weg is de stilte. De stilte van de woestijn.
Koekoek en roekoe. Ik wring hun nek nog eens om! Dit is geen uur om al wakker te zijn!
Deur open en dichtklappen van een auto. Starten van de auto, verder rijden.
Bonk, knots. Waarom maken autoportieren die ’s morgens dichtslaan altijd zo een hels kabaal?
Kabaal, lawaai. Lawaai, kabaal.
Vlucht naar voren.
Was morgen maar gisteren, dan zou ik vandaag gelukkig zijn.
Mijn hoofd zit vol. Weeral!
Zoals een pas getankte benzinetank in de zomer.
Zoals de Piper Alfa uit zijn voegen explodeerde.
Vol zoal zwart en dan nog zwarte dozen erbij.
De weg van stilte is zoek. Een verlaten eenzame weg versus een autostrade van indrukken en geluiden. Emoties en gevoelens als een zware last in een rugzak om mee te dragen.
De rugzak lijkt makkelijk van je af te gooien en dan strompel je opnieuw over een nieuwe rugzak. Vol met andere spullen waarvan je niet weet of ze van jou, jou buurman of iemand anders zijn.
Als die koekoek nog eens koekoek roept, zal ik wat kroepoek in zijn bed steken.
Vliegtuig weg met zorgen in de lucht of weg om weg te zijn? Als jaarlijkse of trimestriële verplichting. Die we dan met de nodige druk en poeha aan onszelf hebben opgelegd.
Mijn verhaal. Een ander verhaal. Ik ben anders. Maar laat me toch mijzelf zijn. Laat mij leven en mijn eigen ding doen.
Ik ben geen kleuter, geen klein kind. Ik heb ook een mening, interesses, ik wil ook mijzelf zijn en mij nuttig voelen in deze maatschappij.
De storm kan gaan liggen. De stilte kan terugkeren. Het zware hoofd zat weer zo vol. Vol-au-vent met koekoek. Dat zou misschien ook wel lekker zijn.
Autisme Storm 